Day 8: the tour goes back on! In alle vroegte vertrekken we vanuit Adelaide richting Quorn. Met een nieuw tourguide, Ilse, en een nieuwe groep, met alweer heel veel meiden, gaan we op weg. Op de planning voor vandaag stond de reis naar Quorn en het beklimmen van the Dutchman's Stern. In verband met de verwachte hitte (41 °C) is besloten om het programma om te gooien. We maken er een meer relaxte dag van, want hiken met 41 °C is geen pretje! We bezoeken de ruïnes van Kanyaka Homestead; een van de eerste dorpjes die zich in dit gebied vestigden en we bekijken Aboriginal Paintings in de Yourambulla Caves. Om door die ruïnes te lopen geeft me een behoorlijk speciaal gevoel. Het wordt makkelijker om je in te beelden hoe het vroeger geweest moet zijn. Terwijl ik door de ruïnes liep, stelde ik me voor dat ik tientallen jaren geleden in het dorpje aankwam, in de hitte van die dag, na weken te voet onderweg te zijn geweest. Het moet moeilijk zijn geweest voor die mensen! Ik werd naar dit dorpje toe gereden, had meer dan voldoende water bij me, was ingesmeerd met zonnebrandcrème, had eten in mijn rugzak, droeg een hoed, goede schoenen en nog voelde het zo zwaar om alleen maar een beetje rond te wandelen in dit dorpje. Stel je voor hoe deze mensen zich gevoeld moeten hebben, tientallen jaren geleden..

Na deze middag van cultuur snuiven en inlevingsvermogen zijn we 's avonds heerlijk uit eten geweest in de local pub om daarna vroeg naar bed te gaan. Om de hitte voor te zijn gingen we de volgende ochtend al om 06.15 uur, voor dageraad, op weg naar de Dutchman's Stern. GEWELDIG om deze hike bij zonsopkomst te doen. We hadden een wijd uitgestrekt uitzicht. Terwijl we de berg opliepen kwam de zon steeds hoger aan de hemel. Na een flinke klim bereikten we de top waar we een 360° view hadden; WE BEAT THE DUTCHMAN'S STERN! De avond van dag 9 gingen we weer uit eten. Dit keer in een bistro in Quorn. Het lijkt alsof je een winkel binnenloopt uit de jaren '50 ofzo; super om te zien!

Roadtrip day it is! Dag 10 wordt een dag van rijden, rijden en nog eens rijden. Het kost ons 10 uur om van Quorn naar Coober Pedy te komen. Gelukkig hebben we onderweg een ‘druk' programma. Met de nodige tussenstops en wat Bus Aerobics tussendoo,r vlogen de 10 uur om. Ookal blijft het landschap behoorlijk eentonig, rood, droog, kaal en wijd uitgestrekt, het blijft me fascineren! Vooral de leegte vind ik indrukwekkend. Als je voor je uitkijkt zie je de weg langzaam smaller worden tot je hem in de horizon ziet verdwijnen. Het geeft me een gevoel van oneindigheid en vrijheid.

Onderweg stoppen we op verschillende plaatsen, maar mijn hoogtepunten waren Woomera en Lake Hart. Woomera is een zeer mysterieus dorpje. Het dorp was vroeger een legerbasis met 10.000 inwoners en was verboden terrein voor buitenstaanders. Nu is het nog steeds eigendom van de overheid en je mag er alleen wonen als je werkt voor de overheid, wat als gevolg heeft dat er slechts 250 mensen wonen terwijl het nog steeds dezelfde capaciteit heeft als het vroeger had. Tot voor een aantal jaren terug was het dorp nog steeds verboden toegang voor buitenstaanders, maar sinds een paar jaar is het opengesteld voor bezoekers zoals wij. Met de tune van ‘Mission Impossible' op de achtergrond reden we dit stadje in. Overal waar je keek stonden huizen leeg. We zagen hoveniers, maar waren zij wel hoveniers? Grote satellietschotels waren overal in het dorp aanwezig. Waren deze bedoeld om geheime informatie te ontvangen? Overal hingen camera's, dus we werden goed in de gaten gehouden. Het meest bizar was het gigantische sportveld dat zo groen als een groene boomkikker lag te pronken in de dorre woestijn. Wat moeten 250 mensen met zo'n groot sportstadium; werden hier misschien buitenaardse wezen getraind? Met een zeer mysterieus gevoel, verlieten we Woomera a.k.a. Spy Town.

Het volgende hoogtepunt van de dag was Lake Hart. Dit is één van de zoutmeren die je in het binnenland vindt. Door de grote hoeveelheid regen van de afgelopen tijd, hadden wij het geluk om water te zien. Het grootste deel van het jaar staat het meer namelijk droog. Er stond slechts een laagje water van 10 cm, maar dat was genoeg om de geweldige weerspiegeling te zien. Als de hemel bestaat, ziet die er zo uit! Een grote, witte, lege vlakte. Dit was heaven on earth!

Gearriveerd in Coober Pedy; geweldig! Coober Pedy is een stadje midden in de woestijn. Het wordt er zo heet dat 70% van de mensen hier ondergrond woont. Mocht je je dus aangetrokken voelen tot holbewoners; this is the place to be! Coober Pedy is ook beroemd om zijn opaalmijnen. Tientallen jaren geleden is hier voor het eerst opaal ontdekt en sindsdien zijn er al vele mensen gekomen en vertrokken met de ‘opal fever'. Sommigen blijven en sommigen gaan weer verder. Het ding met opaal is dat je nooit zeker weet of je het vindt. Je kunt een plaats uitzoeken om te gaan zoeken en niks vinden, terwijl 1 meter verderop voor miljoenen aan opaal in de grond zit. Omdat de opaalindustrie zo ontzettend onzeker is, zijn er geen bedrijven die naar opaal zoeken. Het risico is te groot om te investeren. De mensen die in de opaalmijnen werken, werken in tweetallen en bij een vondst verdelen ze de winst. Het kan dus zo zijn dat je maandenlang niks vindt, maar dan opeens een miljoenenvondst doet en de rest van je leven niet meer hoeft te werken. Het vraagt dus behoorlijk wat toewijding en doorzettingsvermogen om opaalzoeker te zijn! Zelf hebben we ook een poging gedaan om opaal te zoeken, in het afval van de mijnwerkers, maar helaas hebben we geen grote vangst gedaan.

Het grappige aan Coober Pedy is dat men een beetje leeft naar eigen regels. Omdat het stadje te groot werd en het te gevaarlijk was om overal maar te gaan graven, is er een wet ontstaan waarin staat dat je niet binnen de gemeentegrenzen mag zoeken naar opaal. Er bestaat echter geen wet betreffende de hoeveelheid kamers die een huis mag hebben. Het gerucht gaat dat er een huis bestaat met maar liefst 11 ondergrondse kamers. Misschien de moeite waard om te checken of ze nog een knappe vrijgezelle zoon in de aanbieding hebben..

Na een geweldig gezellig avond in de ondergrondse pub en een heerlijke nacht in onze grot, vervolgen we op dag 11 onze weg weer verder. Elke dag komen we steeds een beetje dichter bij Uluru (Ayers Rock). Inmiddels heb ook ik de ‘opal fever' te pakken en ben ik weer een sieraad rijker. Ik mocht van pap en mam in Australië een sieraad uitzoeken en ik wist op dat moment dat ik het in Coober Pedy moest kopen. Nog voor vertrek kocht ik een mooie zilveren ring met een blauw/groene opaal. Onze laatste tussenstop was het Kangaroo Rescue Centre en daarna vertrokken we, in de regen, naar Marla. Hier brachten we onze eerste nacht door op de camping. Ik heb nog nooit zo luxe gekampeerd; de tenten staan er permanent, hebben een houten vloer en twee stapelbedden. Noemt men dat tegenwoordig kamperen?

Dag 12. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren; we zullen Uluru te zien krijgen. Het regent echter nog steeds. Op dat moment weet ik nog niet zeker of ik dit nu jammer moet vinden of dat ik hier blij mee moet zijn. Regen in de woestijn komt namelijk maar enkele keren per jaar voor. We gaan dus iets unieks meemaken; we maken kans op watervallen vanaf Uluru. Maar eigenlijk wil ik alleen maar geweldige foto's van Uluru tijdens de zonsondergang. Daar gaat de kans op een geweldige foto boven mijn bed. Maar goed, we houden de moed erin! Vooralsnog heeft het in Uluru en Kata Ttjuta National Park nog niet geregend.

Eenmaal aangekomen in Yulara, het plaatsje waar we slapen, regent het dat het giet. Nog steeds houden we echter de moed erin en houd ik in gedachten dat ik bevoorrecht ben dat ik dit mee mag maken! Inmiddels hebben we ook ter ore gekregen dat we hoogstwaarschijnlijk niet naar Kings Canyon kunnen, omdat de weg onder water staat. Kings Canyon zou onze bestemming na Uluru zijn, op dag 14. Maar nog steeds niet getreurd; morgen is er weer een nieuwe dag, wie weet schijnt er dan weer zon. Na de lunch stappen we in de bus op weg naar het Nationale Park. In de stromende regen rijden we door de slagboom. Op het punt waar je normaal Uluru al zou moeten kunnen zien, zien wij alleen wolken. De moed zakt me nu een beetje in de schoenen; er is niks te zien en waarschijnlijk kunnen we een deel van de trip niet doen. Ik baal ontzettend! Maar goed, laten we er het beste van maken. In de stromende regen gaan we wandelen rondom Kata Tjuta (the Olgas). Oké, vooruit, toch wel geweldig om hier watervallen vanaf te zien komen! Door en door nat stappen we terug in de bus en rijden we een ronde om Uluru. De top is gehuld in wolken en er komen overal watervallen vanaf. Indrukwekkend om te zien!

De volgende ochtend doen we een poging voor zonsopkomst, maar helaas is het hartstikke bewolkt. Het is tenminste wel droog. In alle vroegte op weg naar de juiste plaats zie ik plotseling links van me Uluru; een gigantisch, massief, zwart stuk rots. WOW! Nu ben ik pas echt onder de indruk. Ik kan niet beschrijven wat voor gevoel dit geeft, maar het is in ieder geval zo indrukwekkend al niet indrukwekkender dan ik me had voorgesteld. Na zonsopgang doen we de Mala walk. We komen zeer dicht bij de rots en zien water waar normaal geen water staat. Ik ben weer helemaal happy, want dit is zo indrukwekkend! Met de verhalen die bij deze rots horen komt het stenen gevaarte helemaal tot leven en wordt het Uluru, heilige grond uit de geschiedenis van de Aboriginals. Later op de dag doen we de base walk. We lopen helemaal om Uluru heen en zien ale Aboriginal verhalen terug; de materie komt hier werkelijk tot leven!

Omdat we onze weg naar Kings Canyon niet kunnen vervolgen blijven we een extra nacht in Yulara. Dat betekent een extra kans op een zichtbare zonsopkomst. Hoewel ik het vertrouwen niet meer heb, sta ik de volgende dag toch om 5 uur naast mijn bed. Wanneer de tent opengaat en ik naar buiten kijk ben ik blij verrast; er staan sterren aan de hemel! Alright, here comes the sun! J

Na een mooie zonsopkomst doen we nog eens een rondje rondom Uluru. Hoewel ik dacht dat ik inmiddels gewend was aan het indrukwekkende effect, betrap ik mezelf erop dat ik opnieuw volledig in extase ben. Uluru is niet zomaar een stuk steen, Uluru heeft een verhaal, Uluru is geschiedenis en het heeft me te pakken!

Mijn laatste 2 dagen voordat ik weer naar Sydney vertrek heb ik goed besteed in Alice Springs. Ik verbleef in Alice's Secret Inn; het beste hostel ooit. We gingen uit eten en stappen in de local pub en we bezochten een echte Australische Footballmatch. Daarnaast maakte ik ook kennis met de Aboriginals in Alice Springs. Het was een vreemde gewaarwording om deze mensen hier rond te zien lopen. Ze stinken, maken lawaai en komen intimiderend over. Ik respecteer ze, omdat ze in een heel andere wereld plotseling blootgesteld werden aan de Westerse cultuur. De hedendaagse Aboriginals representeren tientallen jaren van verandering en strijd. Voor mijn gevoel heeft wat ik gezien heb in Alice Springs echter niks met de Aboriginal cultuur te maken, maar heb ik mensen gezien die verloren zijn in de moderne wereld van alcohol en wat dan ook nog meer.

Op zondag 4 maart vloog ik terug naar het voor mij vertrouwde Sydney. Opnieuw stond me een spannende tijd te wachten. Na een week ontspanning met Elle (ik kon niet wachten om haar weer te zien) zou ik beginnen in mijn nieuwe gezin. Op maandag 5 maart vertrok ik al vroeg naar Sydney Airport om Elle op te halen. We zijn elkaar in de armen gevlogen en nadat ik begon met huilen kon ik bijna niet meer stoppen. We gingen een drukke en bewogen week tegemoet!

To be continued..