Time flies..
Mijn zwarte handtas, mijn blauwe laarzen, oma's macaroni, bekenden tegenkomen op straat, lunchen op maandag, stappen op Stratum, ons mam die mijn kleren strijkt, Siepie & Kleine, even op bezoek bij de oppaskinderen, terraslopen op een drukke zondagmiddag, friet saté van Hennie, bioscoopje pikken met vriendinnen, nog even aan de bar hangen na het werk, en dan uiteindelijk toch maar mee afsluiten, schoenen shoppen, cocktails bij de Pesos, even naar de blokhut op zaterdag, welnessdagjes, squashen, de kroeg uitrollen zonder meer dan 30 euro te hebben betaald, even op de fiets naar het dorp, boxershorts voor dames, mijn oude vertrouwde zolderkamer, Nirwana, vriendinnen, een goed gesprek met opa, wandelen met Senna, broers, ons pap z'n gemopper...
These are all the things I miss and there are many more...
Op 22 april rond 9 uur ‘s avonds zat ik op een picnickbank in Port Stephens te genieten van het uitzicht op de oceaan. Ik had net een kleine wandeling langs het strand gemaakt om lekker uit te waaien en de voorafgaande maanden te overdenken. Vastberaden een verhaal voor mijn blog te schrijven haalde ik mijn laptop tevoorschijn en begon te typen; de dingen die ik mis. Als ik niet onderbroken werd door een of andere dronkelap, had ik die avond een geweldig verhaal getypt en was mijn reisblog wellicht nog steeds up to date geweest. Zoals jullie wellicht gemerkt hebben, heb ik bovenstaande verhaal nooit hervat.
Hier zit ik dan, 4 maanden later, in een plattelandsstadje in Australië. Een weekendje weg met de familie. Er is zoveel en tegelijkertijd zo weinig gebeurd in de afgelopen tijd. Ja, ik heb veel genoten en veel gezien, maar ik heb ook vooral veel gewerkt en een ‘tweede leven' gecreëerd. Het is vreemd hoe je je zo thuis kunt voelen in een ander gezin en hoe je een tweede thuis kan vinden zo ver weg. Hoewel ik alle dingen die ik genoemd heb mis en zelfs nog wel 2 A4-tjes extra vol kan typen, kan ik inmiddels ook een pagina vullen met de dingen die ik zal missen als ik weer terug in Nederland ben.
Ik heb nog maar 3 weken te gaan voordat ik 8 weken ga reizen en dus mijn Australische gezin ga verlaten. Ik heb ontzettend veel zin om weer meer te gaan zien, maar mijn god wat zal ik ze missen; Nick, Lach, Luce, Mills en Chlo. De afgelopen 5 maanden heb ik 60 uur per week gewerkt. Het was veel, maar het heeft me zoveel meer voldoening gegeven. Time flies when you're having fun!
Persoonlijk ben ik ook absoluut gegroeid! Voor geen goud had ik deze ervaring willen missen. Hoewel ik een moeilijke start had, had ik het niet beter kunnen treffen. Everything happens for a reason. Ik heb mezelf bewezen dat ik me niet uit het veld laat slaan. Ik heb een tijdje gebalanceerd op de uitlijn, maar ben gelukkig naar de goede kant gevallen. Ik geloof dat ik absoluut alles eruit heb gehaald wat erin zat de afgelopen 5 maanden. Ik ben vele ervaringen rijker, heb een hele nieuwe omgeving ontdekt, ben mentaal ‘wijzer', fysiek sterker en niet meer bang voor de toekomst. Hoewel ik dacht dat ik een solide toekomstplan had voordat ik naar Australië vertrok en ik hier niet naar toe kwam ‘om mezelf te vinden' zoals velen trachten te doen, heb ik mijn toekomstplan gewijzigd en heb ik mezelf hervonden. Wanneer ik terug ben ga ik op HBO-niveau studeren en mezelf weer richten op de dingen die ik echt leuk vind en belangrijk voor me zijn.
Ik kan niet wachten om weer thuis te zijn, maar voor het zover is ga ik mijn foto archief nog wat uitbreiden. 2 September a.s. vertrek ik samen met Marloes voor 2,5 week naar Nieuw-Zeeland. Daarna vliegen we naar Zuid-Australië om Kangaroo Island en the Barossa (wine)Valley te ontdekken. Vervolgens vliegen we door naar the Northern Territory om ons lijstje wildlife uit te breiden met krokodillen. Tot slot vliegen we door naar Cairns om daar in 2,5 week de beauty van de oostkust te ontdekken. Op 25 oktober ben ik weer terug in Sydney en verblijf ik nog 6 weken bij de familie om langzaam te ontwennen en afscheid te nemen. Daarnaast ga ik in die weken ook nog werken om voor mijn terugreis te kunnen betalen. Het vliegticket is al in the pocket, maar ik heb besloten om een tussenstop te maken in Azië. Daar ga ik met een tour Thailand, Cambodja en Laos verkennen. Mijn god, wat zal ik veel foto's hebben...
Ik weet dat ik one Lucky bastard ben om bijna een jaar in Sydney te hebben kunnen wonen. Het is een geweldige stad! The Harbour Bridge weet me nog steeds te overweldigen, elke keer weer. Het Opera House pronkt op een geweldige plaats, omringd met water. Ik hou van het water hier! En ik hou van de natuur midden in de stad. Ik hou ervan om hier te wandelen. En ik hou van de magnificent views. Ik hou van Sydney en ik hoop er nog eens terug te komen!
Tijdens mijn reis zal ik proberen om mijn blog weer wat up to date te houden. Ik waardeer jullie interesse enorm en... ik mis jullie! 31 december zet ik weer voet op Nederlandse bodem, dus op 1 januari kunnen we met z'n allen proosten op een nieuw jaar!
The Au Pair life
Voordat mijn leven als Au Pair opnieuw zou beginnen, had ik eerst nog een weekje om bij te komen van mijn grote reis. Zondagavond 4 maart kwam ik terug in Sydney; ik was weer ‘thuis'. Hoewel ik nog geen echt nieuw thuis had, voelde het goed om terug te zijn in de stad. Ik checkte in bij YHA Bondi Beach; gelukkig het laatste hostel dat ik voorlopig zou zien. Het hostel was absoluut niet wat ik verwachtte van een YHA-hostel. Het was vies, klein, lawaaierig en het stonk; great! Maar goed, met de gedachte aan de volgende dag kon ik de nacht wel doorkomen.
Na maandagochtend nog voor de wekker gewekt te worden door het brandalarm, was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Ik nam de trein vanaf Bondi Junction en stond vol spanning te wachten op het vliegveld. Het zou niet lang meer duren of ik kon Elle in de armen vliegen. Wat had ik daar naar uitgekeken! Ik kon niet wachten tot ze door de douane zou komen. En daar was ze dan; even vrolijk als altijd, flink gebruind en met een grote rugzak op haar rug. Het moment dat we elkaar omhelsden was behoorlijk heftig. Ik begon met huilen en kon niet meer ophouden. Blijdschap, opluchting, verdriet; alle emoties die ik in de weken daarvoor opgekropt had, kwamen er in een keer uit. Plotseling kon ik alles loslaten en me helemaal laten gaan. Naast het feit dat ik ontzettend blij was om Elle te zien, was het ook moeilijk. We zouden samen een geweldige week tegemoet gaan, maar daarna ging ze naar huis; de plaats waar ik vanaf dat moment het liefste heen zou gaan. Dat was echter niet het plan. Elle en ik zouden een geweldige week tegemoet gaan en daarna ging ik naar mijn nieuwe gastgezin.
De weergoden waren ons gunstig gezind! De eerste dag hebben we heerlijk op het beroemde Bondi Beach gelegen. Elle herkende zelfs een van de lifeguards! Deze eerste dag samen hebben we goed benut door bij te praten en uit te rusten; dat was precies wat we nodig hadden. Dag 2 stond in het teken van een andere levensbehoefte; shoppen. Als vrouw zijnde konden we dat natuurlijk niet overslaan. De avond sloten we af met heerlijke huisgemaakte wraps en een geweldig ijsje op Bondi Beach. De volgende dag zijn we samen met Marloes naar het Aquarium in Darling Harbour geweest. Ik wilde Elle graag mijn leven hier laten zien en tegelijkertijd konden we samen iets nieuws ontdekken. Het Sydney Aquarium was zeker de moeite waard! 's Middags hadden we afgesproken in mijn nieuwe gastgezin. Het was voor mij goed om nog even naar ze toe te gaan voor ik mijn intrek zou doen. Er moesten nog wat dingen afgesproken worden, maar het was voor mij ook goed om ze weer even te zien. Waarom wilde ik ook alweer naar dit gezin? In feite wilde ik namelijk helemaal niet meer naar dit gezin. Ik wilde vrijdag met Elle op het vliegtuig stappen. Ik wilde naar huis.
Het bezoek gaf een positieve wending! Ze zijn aardig, ze geven me een goed gevoel; ik ga een goede tijd hebben in dit gezin. Ik was blij dat Elle heeft kunnen zien waar ik ga wonen en bij wie ik ga wonen. Ik besloot te blijven en voor dit gezin te gaan. Hoewel mijn gevoel nog steeds naar huis wou, kon mijn verstand het wel weer aan. Ik wilde meer van Australië zien en om dat te kunnen realiseren moest ik nog 4 maanden werken als Au Pair. Dat was te overzien.
De week met Elle was veel te kort, maar ik ben ontzettend blij met de tijd die we met elkaar doorgebracht hebben. In de stromende regen bezochten we donderdags de Taronga Zoo, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een superdag! Vrijdags besteedden we aan sightseeing en souvenir shopping. Aan het einde van de middag vertrok ik naar mijn laatste logeeradres bij Marloes en ging Elle verder met haar reis naar huis. Het was moeilijk om ‘achter te blijven', maar ik was er ook nog niet klaar voor om naar huis te gaan. Mede door Elle heb ik dat in kunnen zien. Ell, bedankt daarvoor!
Inmiddels ben ik 3,5 week verder sinds Elle vertrok en ik voel me geweldig! Hoewel ik 3,5 week geleden nog dacht dat ik het never nooit leuk zou vinden om als Au Pair te werken en dat ik het alleen nog maar deed om te kunnen gaan reizen, ben ik nu volledig van mening veranderd. I love my Au Pair life! De eerste dag in mijn nieuwe gezin voelde ik me al meer thuis dan dat ik me ooit in mijn eerste gezin gevoeld had. Op mijn eerste avond daar hadden ze vrienden uitgenodigd voor een diner en ik was van harte welkom om aan te schuiven. Het was ontzettend gezellig; het voelde alsof ik thuis was. Dan zat ik bij de volwassenen en later zat ik bij de kinderen, precies zoals ik thuis ook zou doen. Ik dacht; dit moet wel goedkomen! En of het goedgekomen is!
Op maandag en dinsdag werk ik in het gezin waar ik woon. Ik sta om 06.45 uur op, ga douchen en maak om 07.15 uur Nick en Lachlan wakker. Tijd om op te staan, aan te kleden en ontbijt te hebben. Na het ontbijt moeten de kinderen vaak iets van huiswerk doen of doen ze een werkje in hun leesboek of schrijfboek. Nick moet om 09.10 uur op school zijn. Anne of ik brengen hem te voet naar school. Dan is het tijd voor een uitje met Lachlan. Op maandag heeft Anne meestal afgesproken met een vriendin en ik ga dan met haar vriendin's dochter, Au Pair en Lachlan iets doen. Op deze manier krijg ik de kans om Sydney te ontdekken; goede werkomstandigheden dus!
Dinsdags is voor mij tot nu toe vooral een ‘thuisdag' met Lucy. Ook dat vind ik heel fijn! Ik vind het heerlijk om op Lucy te passen en terwijl zij slaapt kan ik wat huishoudelijk werk doen; de was en strijk. Ik ben zo'n beetje de master of the laundry geworden. Ik ben in charge of the boy's laundry en in charge of de hele strijk. Ik blijk een verborgen en onontwikkeld talent te hebben voor strijken. Of dat nu iets is om trots op te zijn weet ik nog niet zo net, maar ik vind het wel prima eigenlijk. Het voelt heel prettig om dit alles uit eigen beweging te kunnen doen en niet te hoeven wachten tot me verteld wordt wanneer ik wat moet doen. Als Anne vindt dat er was in moet, doet ze dat en wanneer ik vind dat dat zo is, doe ik het. Teamwork; that's the main word in this family!
Op woensdag en donderdag werk ik bij Kathy. Dit ging wat moeizamer van start, omdat ik me behoorlijk nutteloos voelde. Moeders wil heel graag zoveel mogelijk zelf doen en dochter Milly van 18 maanden wil dat mama alles voor haar doet. Behoorlijk lastig in het begin. Daarnaast is er een baby die pas 1 week oud was toen ik begon, dus er was behoorlijk gebrek aan routine. Nu voel ik me ook hier op mijn plek! Ik heb geaccepteerd dat moeders anders met de dingen omgaat dan ik zou doen en moeders kan steeds meer loslaten. Zoals overal werkt het dus ook hier vanaf twee kanten. De grote pluspunten in dit gezin zijn de wandelingen die we wekelijks maken. Goed als workout en geweldig voor de spectaculaire uitzichten op de stad, de Harbour Bridge en het Operahouse. Ik geniet van het water overal om me heen en ik houd echt van Sydney!
Vrijdag, de laatste dag voor het weekend, is een rustig dagje. Na het dagelijkse spitsuur ben ik ongeveer van 9 tot 11 alleen met Lucy en een ‘kennisje' van 18 maanden. Vanaf 11 uur heb ik dan over het algemeen tijd voor mezelf. Soms werk ik de strijk bij, mogelijk doe ik nog wat anders voor Anne, maar in principe kan ik de tijd zelf indelen. 's Middags ga ik naar de fysiotherapie in Lane Cove, de volgende suburb. Daar neem ik een koffie, winkel misschien wat, kijk wat rond en dan sluiten we de vrijdag samen af met het avondritueel.
In het kort; ik ben ingeburgerd! De straten zijn me inmiddels bekend, ik heb me ingeschreven bij de zwemclub, ik voel me thuis in mijn huis, ik ben naar de kapper geweest, ik rijd aan de andere kant van de weg alsof ik nooit anders gedaan heb en ik moet er nu al niet aan denken dat ik afscheid moet gaan nemen van deze geweldige kinderen en hun ouders. Ik ben begonnen met het verkennen van de omgeving met als eerste grote weekend; the Blue Mountains. Er staat nog veel meer op het programma en ik hoop dat ik het allemaal kan gaan doen. Dit alles is waarvoor ik naar Australië ben gekomen en dit alles is nu mijn dagelijks leven.
Ja, het is hard werken soms en ja, het zijn wel eens lange dagen, maar er zijn genoeg momenten om van te genieten en dit is werkelijk een unieke manier om een ander land te leren kennen. Ik word praktisch betaald om leuke dingen te doen! Oké; en om een gezin mede te runnen.. Grote conclusie? Het Au Pair leven is zo slecht nog niet!
Here comes the sun
Day 8: the tour goes back on! In alle vroegte vertrekken we vanuit Adelaide richting Quorn. Met een nieuw tourguide, Ilse, en een nieuwe groep, met alweer heel veel meiden, gaan we op weg. Op de planning voor vandaag stond de reis naar Quorn en het beklimmen van the Dutchman's Stern. In verband met de verwachte hitte (41 °C) is besloten om het programma om te gooien. We maken er een meer relaxte dag van, want hiken met 41 °C is geen pretje! We bezoeken de ruïnes van Kanyaka Homestead; een van de eerste dorpjes die zich in dit gebied vestigden en we bekijken Aboriginal Paintings in de Yourambulla Caves. Om door die ruïnes te lopen geeft me een behoorlijk speciaal gevoel. Het wordt makkelijker om je in te beelden hoe het vroeger geweest moet zijn. Terwijl ik door de ruïnes liep, stelde ik me voor dat ik tientallen jaren geleden in het dorpje aankwam, in de hitte van die dag, na weken te voet onderweg te zijn geweest. Het moet moeilijk zijn geweest voor die mensen! Ik werd naar dit dorpje toe gereden, had meer dan voldoende water bij me, was ingesmeerd met zonnebrandcrème, had eten in mijn rugzak, droeg een hoed, goede schoenen en nog voelde het zo zwaar om alleen maar een beetje rond te wandelen in dit dorpje. Stel je voor hoe deze mensen zich gevoeld moeten hebben, tientallen jaren geleden..
Na deze middag van cultuur snuiven en inlevingsvermogen zijn we 's avonds heerlijk uit eten geweest in de local pub om daarna vroeg naar bed te gaan. Om de hitte voor te zijn gingen we de volgende ochtend al om 06.15 uur, voor dageraad, op weg naar de Dutchman's Stern. GEWELDIG om deze hike bij zonsopkomst te doen. We hadden een wijd uitgestrekt uitzicht. Terwijl we de berg opliepen kwam de zon steeds hoger aan de hemel. Na een flinke klim bereikten we de top waar we een 360° view hadden; WE BEAT THE DUTCHMAN'S STERN! De avond van dag 9 gingen we weer uit eten. Dit keer in een bistro in Quorn. Het lijkt alsof je een winkel binnenloopt uit de jaren '50 ofzo; super om te zien!
Roadtrip day it is! Dag 10 wordt een dag van rijden, rijden en nog eens rijden. Het kost ons 10 uur om van Quorn naar Coober Pedy te komen. Gelukkig hebben we onderweg een ‘druk' programma. Met de nodige tussenstops en wat Bus Aerobics tussendoo,r vlogen de 10 uur om. Ookal blijft het landschap behoorlijk eentonig, rood, droog, kaal en wijd uitgestrekt, het blijft me fascineren! Vooral de leegte vind ik indrukwekkend. Als je voor je uitkijkt zie je de weg langzaam smaller worden tot je hem in de horizon ziet verdwijnen. Het geeft me een gevoel van oneindigheid en vrijheid.
Onderweg stoppen we op verschillende plaatsen, maar mijn hoogtepunten waren Woomera en Lake Hart. Woomera is een zeer mysterieus dorpje. Het dorp was vroeger een legerbasis met 10.000 inwoners en was verboden terrein voor buitenstaanders. Nu is het nog steeds eigendom van de overheid en je mag er alleen wonen als je werkt voor de overheid, wat als gevolg heeft dat er slechts 250 mensen wonen terwijl het nog steeds dezelfde capaciteit heeft als het vroeger had. Tot voor een aantal jaren terug was het dorp nog steeds verboden toegang voor buitenstaanders, maar sinds een paar jaar is het opengesteld voor bezoekers zoals wij. Met de tune van ‘Mission Impossible' op de achtergrond reden we dit stadje in. Overal waar je keek stonden huizen leeg. We zagen hoveniers, maar waren zij wel hoveniers? Grote satellietschotels waren overal in het dorp aanwezig. Waren deze bedoeld om geheime informatie te ontvangen? Overal hingen camera's, dus we werden goed in de gaten gehouden. Het meest bizar was het gigantische sportveld dat zo groen als een groene boomkikker lag te pronken in de dorre woestijn. Wat moeten 250 mensen met zo'n groot sportstadium; werden hier misschien buitenaardse wezen getraind? Met een zeer mysterieus gevoel, verlieten we Woomera a.k.a. Spy Town.
Het volgende hoogtepunt van de dag was Lake Hart. Dit is één van de zoutmeren die je in het binnenland vindt. Door de grote hoeveelheid regen van de afgelopen tijd, hadden wij het geluk om water te zien. Het grootste deel van het jaar staat het meer namelijk droog. Er stond slechts een laagje water van 10 cm, maar dat was genoeg om de geweldige weerspiegeling te zien. Als de hemel bestaat, ziet die er zo uit! Een grote, witte, lege vlakte. Dit was heaven on earth!
Gearriveerd in Coober Pedy; geweldig! Coober Pedy is een stadje midden in de woestijn. Het wordt er zo heet dat 70% van de mensen hier ondergrond woont. Mocht je je dus aangetrokken voelen tot holbewoners; this is the place to be! Coober Pedy is ook beroemd om zijn opaalmijnen. Tientallen jaren geleden is hier voor het eerst opaal ontdekt en sindsdien zijn er al vele mensen gekomen en vertrokken met de ‘opal fever'. Sommigen blijven en sommigen gaan weer verder. Het ding met opaal is dat je nooit zeker weet of je het vindt. Je kunt een plaats uitzoeken om te gaan zoeken en niks vinden, terwijl 1 meter verderop voor miljoenen aan opaal in de grond zit. Omdat de opaalindustrie zo ontzettend onzeker is, zijn er geen bedrijven die naar opaal zoeken. Het risico is te groot om te investeren. De mensen die in de opaalmijnen werken, werken in tweetallen en bij een vondst verdelen ze de winst. Het kan dus zo zijn dat je maandenlang niks vindt, maar dan opeens een miljoenenvondst doet en de rest van je leven niet meer hoeft te werken. Het vraagt dus behoorlijk wat toewijding en doorzettingsvermogen om opaalzoeker te zijn! Zelf hebben we ook een poging gedaan om opaal te zoeken, in het afval van de mijnwerkers, maar helaas hebben we geen grote vangst gedaan.
Het grappige aan Coober Pedy is dat men een beetje leeft naar eigen regels. Omdat het stadje te groot werd en het te gevaarlijk was om overal maar te gaan graven, is er een wet ontstaan waarin staat dat je niet binnen de gemeentegrenzen mag zoeken naar opaal. Er bestaat echter geen wet betreffende de hoeveelheid kamers die een huis mag hebben. Het gerucht gaat dat er een huis bestaat met maar liefst 11 ondergrondse kamers. Misschien de moeite waard om te checken of ze nog een knappe vrijgezelle zoon in de aanbieding hebben..
Na een geweldig gezellig avond in de ondergrondse pub en een heerlijke nacht in onze grot, vervolgen we op dag 11 onze weg weer verder. Elke dag komen we steeds een beetje dichter bij Uluru (Ayers Rock). Inmiddels heb ook ik de ‘opal fever' te pakken en ben ik weer een sieraad rijker. Ik mocht van pap en mam in Australië een sieraad uitzoeken en ik wist op dat moment dat ik het in Coober Pedy moest kopen. Nog voor vertrek kocht ik een mooie zilveren ring met een blauw/groene opaal. Onze laatste tussenstop was het Kangaroo Rescue Centre en daarna vertrokken we, in de regen, naar Marla. Hier brachten we onze eerste nacht door op de camping. Ik heb nog nooit zo luxe gekampeerd; de tenten staan er permanent, hebben een houten vloer en twee stapelbedden. Noemt men dat tegenwoordig kamperen?
Dag 12. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren; we zullen Uluru te zien krijgen. Het regent echter nog steeds. Op dat moment weet ik nog niet zeker of ik dit nu jammer moet vinden of dat ik hier blij mee moet zijn. Regen in de woestijn komt namelijk maar enkele keren per jaar voor. We gaan dus iets unieks meemaken; we maken kans op watervallen vanaf Uluru. Maar eigenlijk wil ik alleen maar geweldige foto's van Uluru tijdens de zonsondergang. Daar gaat de kans op een geweldige foto boven mijn bed. Maar goed, we houden de moed erin! Vooralsnog heeft het in Uluru en Kata Ttjuta National Park nog niet geregend.
Eenmaal aangekomen in Yulara, het plaatsje waar we slapen, regent het dat het giet. Nog steeds houden we echter de moed erin en houd ik in gedachten dat ik bevoorrecht ben dat ik dit mee mag maken! Inmiddels hebben we ook ter ore gekregen dat we hoogstwaarschijnlijk niet naar Kings Canyon kunnen, omdat de weg onder water staat. Kings Canyon zou onze bestemming na Uluru zijn, op dag 14. Maar nog steeds niet getreurd; morgen is er weer een nieuwe dag, wie weet schijnt er dan weer zon. Na de lunch stappen we in de bus op weg naar het Nationale Park. In de stromende regen rijden we door de slagboom. Op het punt waar je normaal Uluru al zou moeten kunnen zien, zien wij alleen wolken. De moed zakt me nu een beetje in de schoenen; er is niks te zien en waarschijnlijk kunnen we een deel van de trip niet doen. Ik baal ontzettend! Maar goed, laten we er het beste van maken. In de stromende regen gaan we wandelen rondom Kata Tjuta (the Olgas). Oké, vooruit, toch wel geweldig om hier watervallen vanaf te zien komen! Door en door nat stappen we terug in de bus en rijden we een ronde om Uluru. De top is gehuld in wolken en er komen overal watervallen vanaf. Indrukwekkend om te zien!
De volgende ochtend doen we een poging voor zonsopkomst, maar helaas is het hartstikke bewolkt. Het is tenminste wel droog. In alle vroegte op weg naar de juiste plaats zie ik plotseling links van me Uluru; een gigantisch, massief, zwart stuk rots. WOW! Nu ben ik pas echt onder de indruk. Ik kan niet beschrijven wat voor gevoel dit geeft, maar het is in ieder geval zo indrukwekkend al niet indrukwekkender dan ik me had voorgesteld. Na zonsopgang doen we de Mala walk. We komen zeer dicht bij de rots en zien water waar normaal geen water staat. Ik ben weer helemaal happy, want dit is zo indrukwekkend! Met de verhalen die bij deze rots horen komt het stenen gevaarte helemaal tot leven en wordt het Uluru, heilige grond uit de geschiedenis van de Aboriginals. Later op de dag doen we de base walk. We lopen helemaal om Uluru heen en zien ale Aboriginal verhalen terug; de materie komt hier werkelijk tot leven!
Omdat we onze weg naar Kings Canyon niet kunnen vervolgen blijven we een extra nacht in Yulara. Dat betekent een extra kans op een zichtbare zonsopkomst. Hoewel ik het vertrouwen niet meer heb, sta ik de volgende dag toch om 5 uur naast mijn bed. Wanneer de tent opengaat en ik naar buiten kijk ben ik blij verrast; er staan sterren aan de hemel! Alright, here comes the sun! J
Na een mooie zonsopkomst doen we nog eens een rondje rondom Uluru. Hoewel ik dacht dat ik inmiddels gewend was aan het indrukwekkende effect, betrap ik mezelf erop dat ik opnieuw volledig in extase ben. Uluru is niet zomaar een stuk steen, Uluru heeft een verhaal, Uluru is geschiedenis en het heeft me te pakken!
Mijn laatste 2 dagen voordat ik weer naar Sydney vertrek heb ik goed besteed in Alice Springs. Ik verbleef in Alice's Secret Inn; het beste hostel ooit. We gingen uit eten en stappen in de local pub en we bezochten een echte Australische Footballmatch. Daarnaast maakte ik ook kennis met de Aboriginals in Alice Springs. Het was een vreemde gewaarwording om deze mensen hier rond te zien lopen. Ze stinken, maken lawaai en komen intimiderend over. Ik respecteer ze, omdat ze in een heel andere wereld plotseling blootgesteld werden aan de Westerse cultuur. De hedendaagse Aboriginals representeren tientallen jaren van verandering en strijd. Voor mijn gevoel heeft wat ik gezien heb in Alice Springs echter niks met de Aboriginal cultuur te maken, maar heb ik mensen gezien die verloren zijn in de moderne wereld van alcohol en wat dan ook nog meer.
Op zondag 4 maart vloog ik terug naar het voor mij vertrouwde Sydney. Opnieuw stond me een spannende tijd te wachten. Na een week ontspanning met Elle (ik kon niet wachten om haar weer te zien) zou ik beginnen in mijn nieuwe gezin. Op maandag 5 maart vertrok ik al vroeg naar Sydney Airport om Elle op te halen. We zijn elkaar in de armen gevlogen en nadat ik begon met huilen kon ik bijna niet meer stoppen. We gingen een drukke en bewogen week tegemoet!
To be continued..
Accidentally in love
Na een aantal bewogen weken is de rust wedergekeerd; I'm having the time of my life now! Ik ben inmiddels al een week onderweg in Australië; all the way from Sydney to Quorn, van het drukke stadsleven naar het rustige plattelandsleven.
Toen ik, inmiddels bijna 6 weken geleden, in Sydney aankwam leek Sydney ‘just another city' te zijn; hoge flatgebouwen, druk verkeer en veel mensen. Vooral heel veel Aziatische mensen eigenlijk; het enige verschil dat ik zag met steden die ik eerder gezien had. In de weken die ik daarna in Sydney doorbracht werd ik steeds bekender met de stad en ontdekte ik steeds meer mooie plekken. Langzaam aan leerde ik Sydney te waarderen en kon ik de eerste weken in Australië achter me laten. Na een geweldig gezellige avond in het Hardrock Café aan Darling Harbour, nam ik ‘afscheid' van Marloes en Tamara en ging ik met frisse moed een nieuwe uitdaging aan. In alle vroegte begon ik op 18 februari aan een 14-daagse trip van Sydney naar Alice Springs!
Met mijn koffer gepakt (slechts 15 kg), mijn rugzak op mijn rug en mijn wandelschoenen aan mijn voeten, liep ik zaterdagochtend van mijn hostel naar de pick-up plaats. Daar stond onze tour guide ‘Squatter' op ons te wachten. Een beetje schuchter stapten we met 13 personen in de bus, maar al snel raakten we aan de praat en vond ik 2 meiden die ook all the way up to Alice Springs gingen; mooi!
De eerste 3 dagen hebben we 1000 km gereden van Sydney naar Melbourne. De eerste dag reden we via Canberra naar Thredbo. Ik ga jullie niet vervelen met alle details, maar vertel jullie wat mijn highlights waren. Later zal ik jullie via mijn foto's laten zien waar ik geweest ben. Het eerste hoogtepunt van die dag ervaarde ik al in Canberra. Voor het oude Parlementsgebouw ligt een grasveld dat toegekend is aan the Aboriginals. Er brandt een heilig vuur dat nooit uitgaat. We maakten kennis met Isabel, een van de ‘actievoerende' Aboriginals die permanent op het grasveld wonen. De Aboriginals die daar wonen geloven dat de blanken hen onrecht aandoen doordat ze jaren geleden hun land afgenomen hebben en vandaag de dag nog steeds ‘indringers' zijn en o.a. hun kinderen van ze afnemen. Daarom heeft zij haar leven toegewijd aan het protest. Om het grasveld op te lopen, moet je toestemming hebben van de Aboriginals, je begeeft je namelijk op heilige grond. Wij kregen toestemming en hebben een vuurceremonie gedaan. Het voelde een beetje vreemd om de grond te betreden, alsof je plotseling een heel bijzonder persoon was. Het enige dat we in de ceremonie deden was een eucalyptusblad op het vuur gooien en in cirkels rond het vuur lopen. Heel simpel, maar toch voelde het magisch.
Later die dag vervolgden we onze weg door de Snowy Mountains naar Thredbo, een wintersportplaats in Australië. Ja, een wintersportplaats; geweldig!! Hoewel het er nu hoog zomer is, doch koud in de avond, is het in juli bedekt met sneeuw. 's Avonds in de local pub raakte ik aan de praat met wat locals en werd ik uitgenodigd om daar in juli in een bar te komen werken. Is dat wat?! Op dat moment leek het me echt geweldig, ik voelde me er helemaal op mijn plaats en zag het mezelf nog doen ook. Een week eerder dacht ik er nog over om naar huis te gaan en op dat moment wilde ik maar al te graag langer blijven.
Tijdens de eerste dag ervaarde ik al een beetje hoe de ‘leegte' van Australië eruitziet, hoe het aanvoelt. Ik ontdekte een stukje natuur en schoonheid. Dit was heel wat anders dan Sydney en omgeving! Tijdens dag 2 vervolgde we onze weg door de outback. Het voelt alsof je steeds verder van de drukte en gehaastheid van het dagelijkse leven wegrijdt. Je rijdt door geweldige bossen, open rode vlaktes, met hier en daar een boerderij, daar wat koeien, hier wat schapen. Het is echt zoals je ziet in McLeod's Daughters. Nu de knappe mannen nog.. ;) We sloten de dag af met een geweldige zonsondergang in Lakes Entrance; de verbinding tussen de Gipsland Lakes en de zee en het begin van the Ninety Mile Beach.
Dag 3 begonnen we met een hike in Wilsons Promontory National Park, waar we het zuidelijkste punt van Australië bereikten. We hadden een geweldig uitzicht op 2 baaien met wit strand en blauwgroene zee. Hier ervaarde ik mijn eerste echte WOW-gevoel in deze trip. Wat een geweldig uitzicht en wat een contrast; je loopt vanuit de bush via een parelwit strand regelrecht de blauwgroene oceaan in! Na de lunch gingen we op zoek naar wildlife. Ik zag mijn eerste wallabee, kangaroes en emoes. Een hele aparte ervaring, maar het went ook snel. Ze zijn in hun natuurlijke omgeving en daar horen ze. De bossen zien er anders uit dan de bossen in Europa, dus een Kangoeroe tegen komen is zo raar nog niet.
Na de eerste 3 dagen eindigde het eerste deel van de tour in Melbourne, St. Kilda. Dag 4 zouden we starten met een bijna compleet nieuwe groep, een nieuwe tourguide en een andere bus. Hoewel de eerste 3 dagen geweldig waren, vond ik het ook leuk om weer nieuwe mensen te kunnen ontmoeten. Ik had 3 hele leuke dagen, maar ik miste toch het echte groepsgevoel en mensen waarmee ik ècht klikte. Ik had een groep nodig die meer fun was; gezelliger en enthousiaster. Ik merkte namelijk dat ik Sydney was gaan missen. Gek, hoe ik me daar weken eerder totaal niet op mijn plek voelde en na een paar dagen weg zijn er terug naar toe wilde. De mens is een raar wezen..
Dag 4 begon al vroeg; om 06.50 uur werden we opgehaald bij ons hostel door onze nieuwe tourguide Chris. We lieten Melbourne achter ons om aan the Great Ocean Road te beginnen. We gingen schitterende uitzichten tegemoet! Hoe het precies gebeurde weet ik niet meer, maar somehow zaten we al voor de lunch met de hele bus te zingen met in de hoofdrol twee Engelse en twee Nederlandse meiden; Sarah, Amy, Sharon en Annekee. Wat voelde dat als thuis!
Een korte samenvatting van dag 4: swingen in de bus, koalaspotten, twelve apostles en een heerlijke afsluiting in de local pub van Port Campbell. Dag 5 stond in het teken van rotsformaties. Naast the Twelve Apostles kent the Great Ocean Road nog veel meer rotsformaties en mooie stranden. Vrijwel elke rotsformatie en elk strand heeft een eigen verhaal in de geschiedenis van Australië en dat maakt het allemaal erg levendig en tastbaar. Daarnaast deden we die dag onze eerste echt hike; heerlijk! In de Nederlandse bossen hoor je altijd wel een geluid dat niet in de bossen thuishoort. In the Australian Bush hoor je de natuur. Wat heb ik daarvan genoten! We hebben the Pinnacle beklommen in the Grampians National Park. Voor kilometers lang zie, ruik en hoor je niks anders dan bush en wanneer je de top bereikt hebt kun je genieten van een spectaculair uitzicht! Na de hike gingen we terug naar het dorpje Halls Gap, midden in the Grampians. Kangoeroes are all over the place there! Ze zijn niet bang van mensen, omdat ze eraan zijn gewend. Ze zitten letterlijk met tientallen in je achtertuin.
Let's go to South Australia! Dag 6; alweer de laatste dag met Chris en deze groepssamenstelling. We deden weer een geweldige hike up to Mount Zero en de rest van de dag hebben we vooral gereden. We moesten namelijk all the way to Adelaide; 4,5 uur rijden en een half uur terug in de tijd. Tegen de avond kwamen we aan in Adelaide. Het waren 3 ontzettend gezellige dagen en het was jammer om deze groep achter ons te laten, maar het was ook goed om weer verder te gaan. De helft van de groep zou doorgaan naar Alice Springs, dus niemand hoefde zijn/haar vrije dag alleen door te brengen. Team England en team Holland sloten de dag af met een heerlijk diner in een Spaans restaurant om de volgende dag te relaxen op Glenelg Beach en te shoppen in Rundle Mall. We pikten ook nog wat mee van het Fringe Festival dat die avond geopend werd met een grootse parade. Dat was tenminste wat ons verteld was. Er was een parade, true, maar we zagen vrijwel niks en bovendien: de Brabantse Dag is beter..
Nu ik terugkijk op de eerste week kan ik niets anders concluderen dan dat ik geweldig veel gezien heb, geweldig veel geleerd heb en de beste keuze ooit gemaakt heb. Ergens deze week, onderweg, besefte ik me hoe geweldig het is om hier te zijn en dit allemaal mee te mogen maken. En ja, ook ik heb het te pakken; I fell in love with Australia, man! De drukke kustlijn enerzijds en de kleine dorpjes en de stille natuur anderzijds. Het heeft me een gevoel van rust en grenzeloosheid gegeven. Everything is possible, you just have to do it!
It's a church!
'Nothing has changed, I'm exactly the same
As before we went cruising, in a high speed lane
I'm still dreaming of open sky, open road
But grass is not greener, on the other side
I know by now, 'cause I walked the red carped and died
There is so much more to life, than what meets the eye'
Met dit liedje van Saybia, Brilliant Sky, ben ik mijn dagen de afgelopen weken gestart. Elke keer dat ik op de trein stapte naar een nieuwe bestemming draaide ik dit nummer om mezelf er aan te herinneren dat ik aan een nieuwe dag begon en dat er opnieuw een stralende lucht te zien was. Het helpt me te herinneren waarom ik ook alweer aan dit avontuur begon en wat ik in Australië wil bereiken. Na een aantal moeilijke weken heb ik een goede beslissing gemaakt. Ik blijf hier, ga een geweldige reis maken en ga verder als Au Pair in een nieuw gezin!
Sinds mijn laatste verhaal is er veel gebeurd. Nadat ik mijn gastgezin verteld had dat ik wilde gaan, kwam ik terecht in een emotionele achtbaan! Allereerst was er de onzekerheid van wat er ging gebeuren en daarnaast voelde het voor mij als onmogelijk om langer in het gezin te blijven. Het werd me behoorlijk moeilijk gemaakt. De laatste paar dagen daar hadden me behoorlijk geraakt en maakten dat ik ging twijfelen aan mezelf. Kon ik dit wel en wilde ik dit wil? Het liefst ging ik rechtstreeks naar huis, maar dat was de makkelijke weg en dat is niet de weg die ik nu in moet gaan. Helaas lijkt het soms alsof die weg niet eens bestaat op mijn persoonlijke plattegrond en dat maakt de dingen wel eens extra moeilijk. Toch heb ik de berg weer beklommen en ik weet dat ik nog niet bij de top ben, maar het doel is om die te bereiken om daarna de makkelijke weg naar beneden te kunnen nemen. Prima plan, toch?
Inmiddels ben ik aanbeland op mijn 5e adres in Australië. Van Caringbah naar een vriendin in Coledale. Van Coledale naar Maze Hostel in Sydney. Van Maze naar een privéaccommodatie in Strathfield. Van Strathfield naar het ‘hoofdkwartier' van Smart Au Pairs. Het Au Pair Bureau werkt vanuit het huis van de Nederlandse eigenaresse. Zij heeft me aangeboden om een paar dagen hier te logeren. Ik heb dit aanbod aangenomen, omdat ik haar erg aardig vind en het fijn is om ergens te zijn waar je minder alleen bent en steun krijgt. Daarnaast ‘betaal' ik d.m.v. een avondje oppassen. Dat is geweldig, aangezien de laatste weken al behoorlijk duur zijn geweest.
Tussen de grote verhuissessies door heb ik zeker niet stil gezeten. Ik heb mijn kansen bekeken, onderzocht, doordacht en met beide handen gegrepen. Ik heb een 14-daagse reis geboekt van Sydney naar Alice Springs! Als ik besloten zou hebben om naar huis te gaan, was er één plaats die ik zeker zou willen hebben gezien; Ayers Rock (Uluru). Ondertussen was ik ook bezig met het bekijken van nieuwe matches, nieuwe gastgezinnen. Ik zag dat de meeste gezinnen pas plaats hadden vanaf maart en mocht ik kiezen voor een nieuw gezin, zou ik dus nog 3 of 4 weken niks hebben. Ik besloot dus om de reis maar gewoon te boeken. Ik vind het ontzettend spannend, ben er zenuwachtig voor, maar ben er zeker van dat dit een geweldig ervaring gaat worden! Ik vertrek a.s. zaterdag met een groep van 24 personen o.a. via Melbourne, the Great Ocean Road en Adelaide richting Ayers Rock met als eindbestemming Alice Springs. Vervolgens verblijf ik 2 nachten in the Secret Hostel in Alice Springs, waarna ik terugvlieg naar Sydney en 5 geweldige dagen ga doorbrengen met Elle. Het weekend daarna verhuis ik naar mijn nieuwe gastgezin. Wat een vooruitzicht!
Mijn nieuwe gastgezin woont in Greenwich, een suburb ten Noorden van Sydney, behoorlijk dicht bij het centrum van Sydney. Een beetje zenuwachtig, gespannen en ‘down' ging ik gisterenmiddag vanaf het dichtstbijzijnde station op zoek naar hun huis. De wolken donderden al en ik dreigde in een gigantische stortbui te komen. Ik liep dus snel, maar keek ook uitgebreid om me heen. Ik zag veel grote huizen, veel groen, een geweldig park en heuvels. Eenmaal bij het huis aangekomen was ik blij verrast! Ik belde aan en toen de deur openging was het eerste dat ik zei: 'It's a church!' Dat had ik goed gezien. Deze mensen wonen in een kerk, wow! Het is al heel lang een van mijn dromen om in een kerk te wonen, lijkt me echt geweldig. Toeval?
Het gezin bestaat uit moeder Anne, vader Adam, zoon Nicholas (5), zoon Lachlan (4) en dochter Lucy (6 weken!). Daarnaast ga ik ook werken in het gezin van Anne's zus. Zij heeft een dochter, Milly, van 18 maanden en verwacht haar tweede dochter in Maart. Geweldig, toch?! Het voelde ontzettend goed om in dit gezin te zijn gisteren. Ik voelde me welkom en vooral gewaardeerd. Ze waren erg onder de indruk van mijn profiel en zeiden al snel genoeg dat hun keuze op mij is gevallen. Het was dus aan mij. Het zal ontzettend druk worden, aangezien verwacht wordt dat ik 50 uur per week maak. Dat wil zeggen: van 7 tot 7 van maandag t/m donderdag en misschien vrijdagochtend een beetje, omdat Lucy borstvoeding krijgt. Ik zou 2 dagen in elk gezin zijn en ik slaap/woon bij Anne. De gezusters waren heel gezellig, druk en gaven me een heel goed gevoel! Toen ik gisteren wegging besloot ik dat als ik bleef ik in dit gezin zou blijven. Ik heb goed nagedacht over het aantal uren. Het is natuurlijk veel, maar wat ze zelf zeiden: het is niet stressvol en dat is belangrijk! Ik denk dat ik mezelf kan zijn in dit gezin en dat ik een gelukkige tijd tegemoet ga. Dat heb ik nodig! Het vele werken draagt daar ook aan bij, omdat ik wel heb ervaren dat het belangrijk voor me is om aan de gang te blijven. In de afgelopen weken heb ik toch wel een beetje heimwee ontwikkeld, omdat ik ‘alleen' was, niks te doen had en een onzeker plan had. Nu zijn alle omgevingsfactoren weer stabiel en gunstig en ga ik eruit halen wat erin zit!
Het was geweldig voor me om te merken hoeveel steun ik heb vanuit Nederland. Hoewel ik ook wel eens gedacht heb: 'jullie kunnen zeggen wat jullie willen, maar IK zit hier (ALLEEN)', heeft het me zeker geholpen! Ik weet uiteindelijk dat jullie allemaal gelijk hebben en mede daarom heb ik de juiste keuze kunnen maken. Wederom: bedankt allemaal!
Als je geïnteresseerd ben in mijn reis, klik dan even op de volgende link: http://www.adventuretours.com.au/new-south-wales/sydney-to-alice-springs-safari
See ya!
Two weeks..
It has been 2 weeks now and I don't know how much more will follow...
Ik heb namelijk vandaag gezegd dat ik wil gaan. Dat betekent dat ik niet in dit gezin wil blijven. Vorige week hebben we een gesprek gehad over wat ze van me verwachten en wat ik nodig heb. We hebben dit goed besproken, maar ik had niet het idee dat ze echt begreep wat ik bedoelde of daar iets mee kon. Het gezin heeft echt hun best gedaan, maar ik pas gewoon niet bij ze. Ze zijn niet zoals ik ben en ze kunnen me niet geven wat ik nodig heb. Het is ook niet zo dat ik heimwee heb. Het gaat gewoon niet zoals het zou moeten gaan en daarom voel ik me klote.
Gisterenavond voelde ik me weer totaal niet op mijn gemak hier en kreeg ik het gevoel dat het niet gaat werken terug. Dat heb ik al meer gehad afgelopen weken. Daarom ben ik vorige week ook gaan zitten met ze en hebben we het besproken. Helaas is er niet genoeg veranderd. Vanmorgen voelde ik me nog heel rot en wilde dat tegen haar zeggen, omdat ik vond dat ze dat moest weten en omdat ik later wilde praten. Als reactie kreeg ik te horen dat zij zich ook niet goed voelde en dat ze ook vond dat het zo niet werkt, maar dat ze er nu niet over kan praten omdat ze te emotioneel was. Later op de dag hebben we gepraat en ik ging dat gesprek in met de intentie om een oplossing te vinden. Ik had nog een idee over wat zou werken voor mij. Ze ging daar in eerste instantie op in met de opmerking: ik weet niet wat ik nog meer kan doen, ik heb al zoveel gedaan. Vervolgens wilde ze het proberen. Helaas zijn er ook wat dingen gezegd die voor mij de doorslag gaven. Het gesprek bevestigde dat het hier niet gaat werken en dat ik hier niet meer wil zijn.
Dat heb ik later dan ook tegen haar gezegd. Ze accepteert het, het is mijn keuze, maar het wordt natuurlijk nog steeds niet makkelijker. Ik moet hier nu blijven, omdat ik een uitwerktijd heb en omdat ik ze natuurlijk niet zomaar laat zitten. Zometeen ga ik even zitten met beide ouders om te bespreken hoe nu verder. Ik heb zelf nog geen idee wat ik wil. Wil ik naar een ander gezin? Wil ik gaan reizen? Wil ik naar huis? Geen idee..
Ik heb de afgelopen weken ook een aantal ontzettend leuke meiden ontmoet die me nu al steunen in dit en waar ik graag meer leuke dingen mee wil ondernemen. Ik zou mezelf nu niet uit het veld moeten laten slaan, maar van de andere kant is het ook goed zo. Ik heb het geprobeerd, het heeft niet gewerkt, dat is dat. Het zou ontzettend jammer zijn om nu naar huis te gaan en niks meer te zien van dit prachtige land, maar misschien is dat wel de beste keuze. Ik weet het nog niet.
Graag had ik jullie een leuker verhaal geschreven, maar helaas is dat deze ronde niet gelukt. Bedankt voor het lezen weer en ik houd jullie op de hoogte!
Something to get off my chest..
Tijd voor een nieuw verhaal om even alles van me af te schrijven. Dat ik heimwee zou krijgen had ik zeker wel verwacht, maar zo snel al! Ik wil hier zijn en ik wil dit doen, maar het is toch echt moeilijker dan ik dacht. Allereerst is er de jetlag, waar ik echt veel last van heb. Ik ben veel moe en ben er dan niet echt bij met mijn hoofd. Wat gezegd wordt dringt dan gewoon niet door. Dan dwalen mijn gedachten af naar thuis. Ik denk steeds hoe laat is het daar nu? Gisteren ben ik om 20.00 uur naar mijn kamer gegaan om vast te rusten en op tijd te gaan slapen. Ik heb toen toch nog 2 uur aan de computer gezeten, omdat ik mijn foto's wilde uploaden en contact wilde met thuis.
Ik kan me nu op dit moment nauwelijks voorstellen dat ik hier een half jaar ben. Ellen, wat jij steeds zei: 'Augustus, dat duurt nog zo lang!'. Zo voelt het nu inderdaad! Maar goed, ik weet dat ik hier doorheen moet en dat ik hier doorheen kan, maar ik zou willen dat het eens niet zoveel moeite zou kosten. Ik doe mijn best om er doorheen te komen en heb daarom ook contact gezocht met een Duits meisje dat ik onderweg heb leren kennen. Even eruit en met iemand anders praten is goed denk ik. Ze heeft al gereageerd en wil graag afspreken, dus dat is mooi! Ik moet hier toch een leven gaan opbouwen.
Genoeg sippe woorden geschreven nu, tijd voor iets anders! Het gastgezin heeft me super ontvangen en wil echt alles voor me doen! De kinderen doen ontzettend hun best om lief en aardig te zijn. Gisterenochtend hebben we eerst een ronde gedaan met de auto, zodat ik de belangrijke plaatsen zoals school leerde kennen. Nou, ik weet nu nog echt de weg niet! We hebben meteen boodschappen gedaan en waren daarna toe aan de lunch. Voor ontbijt eten ze trouwens gewoon cornflakes, in alle soorten en maten, dus dat is prima! Voor de lunch hadden we sandwiches; gewoon belegde boterhammen dus. Daarna ben ik even een uurtje gaan liggen en heeft Sally me wakker gemaakt om met de kinderen naar zwemles te gaan en daarna naar het strand. Jullie kunnen de foto's zien; dat was heerlijk! Ik heb toen zo'n 2 uur helemaal nergens aan gedacht en gewoon met de kinderen gespeeld; heerlijk! We waren op Cronulla Beach, waar Huon boardtraining had en wij gewoon lekker in het water zijn geweest. Lara wil steeds wedstrijdje doen en leert me ‘how to catch a wave'; op welk moment ik de golf in moet duiken. Huon en Lara kunnen echt ontzettend goed zwemmen. Sally vertelde me dat er ook ‘zwemles' voor volwassenen is op woensdagochtend. Ik denk dat ik daar naar toe ga. Ik vind zwemmen echt leuk, dan heb ik beweging en ontmoet ik mensen. Vooral huisvrouwen volgens mij, maar het is een begin. Misschien dat ik dan later surfles kan nemen, maar laten we rustig beginnen.
Ook heel belangrijk: ik heb de kinderen klompsloffen gegeven. Ze vinden ze geweldig en dragen ze al steeds! Hiervan heb ik ook foto's online gezet, dus kijk maar eens!
Als je hier in bed ligt, is het alles behalve stil. En dan bedoel ik niet de kinderen, maar de geluiden van buiten. Ik hoor allerlei vogels die ik nog nooit heb gehoord. Er leven hier kaketoes en allerlei rare vogels in het wild. Ontzettend mooi om te horen als je net lekker ligt.
De omstandigheden zijn dus hartstikke goed hier, nu ik nog! Ik weet dat dit goed gaat komen, maar ben daar nog niet helemaal van overtuigd. Eerst maar eens over de jetlag heenkomen en dan zien we weer verder. Als ik eenmaal met de kinderen aan de gang kan, zal het allemaal wel loslopen.
Ik ga zo proberen om nog wat te slapen en daarna met frisse moed er tegenaan! Bedankt voor al jullie reacties en interesse! Beide verhalen zijn al ontzettend vaak gelezen (250 en 180 keer), dus dat is geweldig om te zien. Voor nu wens ik jullie alvast welterusten en tot snel!
For the first time..
Daar zit ik dan; all alone on Heathrow Airport. Het is 09:07 uur, lokale tijd. Na een week van excitement, inzinkingen (eigenlijk maar 1), afscheidsetentjes, -bezoekjes, laatste voorbereidingen en laatste keren, is vanochtend mijn reis begonnen. Pap en mam brachten me weg en nadat een paar traantjes weggepinkt werden, ging ik door de douane. En daar loop je dan. Alleen. Wat een raar gevoel!
Met de tranen nog in mijn ogen ging ik op zoek naar mijn gate. Hoewel ik alleen op reis ging en dat een raar gevoel was, voelde het toch goed. Wat ik al zo lang wil, begon werkelijkheid te worden. Vanaf dat ik mijn tassen door de security heen had en dus zeker wist dat ik de informatie betreffende de handbagage goed begrepen had, kon ik ontspannen. Mijn reis begint! Ik heb besloten om alles maar gewoon rustig op me af te laten komen. Ik zit nu midden in de reis en die reis gaat vanzelf verder. Ik hoef daar niks voor te doen en laat me gewoon meedrijven. Nouja, ik moet af en toe wel wat bordjes in de gaten houden. En oké, ik heb vandaag al twee keer mijn halve handbagage uitgepakt, mijn schoenen uitgedaan en mijn zakken leeggehaald. En: dat mag dadelijk nog een keer. Daarnaast moet ik ook nog in de gaten houden wanneer mijn gate bekend wordt gemaakt en zit ik tegelijkertijd dit verhaal te typen om mijn reisblog up to date te houden. En toch voel ik me compleet relaxed en is het motto van deze reis: just go with the flow.
Afgelopen week was een week van ‘laatste keren'. Die week is vanochtend geëindigd en een nieuwe week is begonnen. Het komende half jaar zal ik heel veel ‘eerste keren' ervaren. Vandaag vlieg ik voor de eerste keer alleen, morgen ben ik voor het eerst in Sydney. Ik ben eraan toe en ik heb er zin in!
Ik neem jullie mee op reis; in mijn gedachten, via foto's, door jullie kaartjes en jullie berichtjes, maar vooral in deze reisblog. Doordat ik mijn ervaringen hier met jullie deel wordt mijn reis op die manier ook een heel klein stukje van jullie.
